O książce: 2014 / O Majakowskim pisało wielu. Lenin nazwał swój wiersz „150 000 000” „pretensjonalnym i nędznym”. Trocki uważał, że „satyra Majakowskiego jest pobieżna i powierzchowna”. Stalin oświadczył, że uważa go za „najlepszego i najbardziej utalentowanego poetę naszej sowieckiej epoki”. Sam Majakowski, zwracając się do nas (czyli „towarzyszy-potomków”), żartobliwie powiedział, że „dawno, dawno temu żył taki śpiewak gotowanych potraw”. wody i zagorzałym wrogiem wody surowej”. I dodał poważnie: „Opowiem ci o czasie i o sobie”. Należy pamiętać, że na pierwszym miejscu znajduje się opowieść o czasie. Bo czas, w którym poeta działał, stworzył ludzkie losy, Majakowski nic nam nie powiedział. Nie miałem czasu. Zrobili to za niego współcześni, w trylogii „Główny sekret złego przywódcy” podjęto próbę spojrzenia na „poetę rewolucji” z punktu widzenia nieprzyćmionego uprzedzeniami, tradycjami i wypowiedziami przywódców. Gdy tylko opowieść o czasach, w których żył poeta, została dodana do wspomnień tych, którzy znali poetę, nagle zupełnie inny obraz Włodzimierza Majakowskiego, poety, obywatela kraju Sowietów i po prostu człowieka pojawił się.